Αυτές οι, κυρίως, θερμοδυναμικής και βαρυτικής-σχετικιστικής φύσεως ιδέες-προτάσεις, με την μορφή του Κυκλικού Σύμπαντος, επιτρέπουν την, για πολλούς, προκλητική έως εξωφρενική δυνατότητα κριτικής, ορθολογικής, νοηματικώς πλήρους και επιστημονικώς-ερευνητικώς συνεπούς αναφοράς στο παρελθόν της Μεγάλης Έκρηξης, αλλά και στο πολύ μακρινό μέλλον της. Επιτρέπουν, όμως, και την διαπίστωση των σημαντικών συνεπειών αυτών των νέων ιδεών. Μεταξύ αυτών των συνεπειών είναι το ότι, δεν είναι απαραίτητη η, γοητευτική για τον άνθρωπο, υπόθεση-πεποίθηση της θεϊκής-υπερφυσικής δημιουργίας εκ του μηδενός. Αλλά, και το ότι, η Μεγάλη Έκρηξη, αντίθετα προς ό,τι πιστεύεται, δεν είναι απαραίτητο, ιδιαιτέρως, μάλιστα, κατά φυσικώς ατελή, ασαφή και απροσδιόριστο τρόπο, να θεωρείται εξαιρετικά μικροσκοπική, ένα μαθηματικό σημείο.

Περαιτέρω, αυτές οι επιστημονικές ιδέες του Penrose για την αρχή και το μέλλον του Σύμπαντος και για το αιώνιο κυκλικό γίγνεσθαι, σαφέστατα προσομοιάζουν, υπενθυμίζουν και, στην ουσία τους, αποκαλύπτουν τις σχετικές με τα θέματα αυτά ιδέες για την αέναη εναλλαγή διαφορετικών κόσμων, ως αποτέλεσμα των μεταμορφώσεων του πυρός, τις οποίες, προ δυόμιση χιλιετιών, είχε διατυπώσει ο, εκ των Αρχαίων Ιώνων Φιλόσοφων, Ηράκλειτος ο Εφέσιος μέσω της δικής του Θεωρίας της Εκπύρωσης.