Ο ίδιος ο Μπούνιν θεωρούσε αυτή τη συλλογή διηγημάτων ως «το τελειότερο έργο» που είχε γράψει, ωστόσο, όταν κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, προκάλεσε ετερόκλητες αντιδράσεις. Ορισμένοι δυσανασχέτησαν με κάποιες λεπτομερείς περιγραφές του γυναικείου σώματος, άλλοι ενθουσιάστηκαν από τον νατουραλισμό της αφήγησης. Κανείς, όμως, δεν έμεινε αδιάφορος.

Τα περισσότερα έργα αυτού του κύκλου είναι αφιερωμένα στον έρωτα ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, έναν έρωτα που έχει σχεδόν πάντα μοιραία κατάληξη. Το κόκκινο νήμα που διαπερνάει όλα τα διηγήματα είναι το μοτίβο των αναμνήσεων, στις οποίες ο συγγραφέας περιγράφει τον κόσμο της προεπαναστατικής Ρωσίας που χάθηκε για πάντα. Πολλά από τα διηγήματα ξεκινούν με λεπτομερή περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος, του καιρού, των κτισμάτων, ως μια, ίσως, νοσταλγική διάθεση του συγγραφέα για την πατρίδα του, από την οποία έλειπε για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Το στοιχείο αυτό, όμως, αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο με όλη την προηγούμενη, μεγάλη, ρωσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα.

Το Σκοτεινές αλέες είναι έργο της πλέον ώριμης περιόδου της δημιουργικής πορείας του συγγραφέα. Είναι μια συλλογή που μας προσφέρει μια καλειδοσκοπική ματιά στα ανθρώπινα πάθη, αδυναμίες και τραγωδίες που προκαλεί συχνά ο ανεπίδοτος έρωτας. Και ως τέτοιο, δικαίως έχει κατακτήσει εξέχουσα θέση στην ρωσική αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία του 20ού αιώνα.