Το μεγάλο ταλέντο του Alec Scouffi έγκειται στη ζωντάνια με την οποία περιγράφει τον κόσμο του «Χρυσόψαρου». Μας καλεί να ακολουθήσουμε τους ήρωες στα νυχτερινά κέντρα της Μονμάρτρης και της Πιγκάλ, να αισθανθούμε την ατμόσφαιρα του πρόσκαιρου πανηγυριού, ν’ ακούσουμε τον απόηχο της τζαζ, να νιώσουμε την έξαψη των σωμάτων, αλ-λά και να καταδυθούμε στο σκοτάδι και στη σιωπή, να τρέξουμε μαζί με τους φευγαλέους ίσκιους, να γίνουμε μάρτυρες του εσωτερικού διχασμού προσώπων έωλων και ξεριζωμένων, που δεν είναι μόνο θύτες ή μόνο θύματα, αλλά παραδέρνουν διαρκώς σε μια αμφιθυμική κρίση, κατατρύχονται από ανεκπλήρωτα πάθη, περιδινούνται στον κρατήρα των ηδονών, σε μια φρενήρη κίνηση χωρίς δυνατότητα εξόδου.

«Κι ο Σουσού άρχισε να καταλαβαίνει [...] πως το ταξίδι της Σάρκας είναι το μόνο απ’ το οποίο δεν επι-στρέφουμε ποτέ.»

«Ο Μάξγουελ ήταν ομοφυλόφιλος· κι είχε γίνει ομοφυλόφιλος δίχως να το συνειδητοποιήσει, από εκείνη την ενστικτώδη ανάγκη μέσα του να συνδεθεί με τον Ανδρόγυνο. Πολλές φορές έλεγε: “Το φύλο για το αν-θρώπινο πλάσμα είναι ένα τυχαίο συμβάν”· ή ακόμα: “Τα φαινόμενα απατούν”.»

(«Χρυσόψαρο, δωμάτια μετ᾽ επίπλων»)

«[Στο «Χρυσόψαρο»] η πόλη διαθλάται και μεταμορφώνεται πρωτεϊκά στα σώματα και τα σώματα μετα-σχηματίζονται σε όψεις της πόλης. [...] Το «Χρυσόψαρο» είναι με σημερινούς όρους και μια πολύτιμη queer γεωγραφία του Παρισιού κατά τον Μεσοπόλεμο, με έμφαση στη δεκαετία του ’20.»

«Το “Χρυσόψαρο” [...] προαναγγέλλει μυθιστορήματα όπως η «Παναγία των Λουλουδιών» του Ζενέ. Ο συγγραφέας στρέφει καθοριστικά το βλέμμα του στην ταξική διάρθρωση της ομοφυλόφιλης εμπειρίας, στα λαϊκά στρώματα και το «περιθώριο», στην εκμετάλλευση της σεξεργασίας, στο σύστημα εξουσιών που επιτηρεί και ρυθμίζει το ερωτικό αλισβερίσι· εγγράφει την ομοερωτική εμπειρία στους χώρους όπου συντελείται.»

(από το Επίμετρο της έκδοσης)