Σε αυτή την «Έρημη Χώρα», την άνυδρη γη, όπου το τραγικό «εξορίζεται» γιατί το ζητούμενο είναι η με ωφελιμιστικούς, εμπορικούς και εικονικούς όρους «ευτυχία», όπου δεν υπάρχει χώρος για το «αλλιώς της ύπαρξης», για την υπαρξιακή διακινδύνευση που οδηγεί στην αυθυπέρβαση και πληρότητα, όπου οι ήρωες και οι άγιοι είναι όχι απλώς εξοβελισμένοι, αλλά – αν και όταν εμφανιστούν- πρέπει να εξαφανιστούν ως απειλούντες τη «σταθερότητα», πορεύεται με τον «λιποτάκτη» του ο ποιητής Άγγελος Δημητρίου, πορεύεται «εσωτερικεύοντας» τη γύρω δυστοπία, αλλά ως «εξόριστος», ως απέναντι σε αυτή την δυστοπική πραγματικότητα, πορεύεται αναζητώντας το ανθρώπινο πρόσωπο…
από το επίμετρο του Κώστα Τάταρη