Όμως δεν τον αδίκησε.
Του πρόσφερε αρκετές ευκαιρίες για να χαράξει τον δρόμο του. Άλλες καλές, κι άλλες δυσάρεστες.
Στο τέλος η ζωή του αντί για ανθόσπαρτη, κατάντησε αγκαθογέμωτη. Κι βίος του γένηκε αβίωτος, αφού το ένα χαστούκι διαδέχονταν το άλλο.
Όμως έβρισκε τον τρόπο, πάντα να σηκώνεται και να προχωρά.
Είτε απ’ την δική του εσωτερική δύναμη, είτε απ’ την στήριξη του γέρου του.
Του ανθρώπου που εμφανίστηκε στην ζωή του από τύχη, κι έμελε να του σταθεί καλύτερα κι από πατέρας.
Μέχρι που ένα ισχυρό ράπισμα τον οδήγησε στο τέλος του. Και τότε τις τελευταίες στιγμές του, στον τελευταίο απολογισμό φωτίστηκε ο νους του.
Κατανόησε εντέλει πως η μοίρα, του φέρθηκε εντάξει.
Του έδωσε ότι ακριβώς χρειάζονταν για να χτίσει την
ζωή του. Όλα τα υλικά.
Απλά αυτός δεν στάθηκε ικανός να την δομήσει όπως έπρεπε…
