Είναι, λοιπόν, ο θάνατος των άλλων κατ’ αναλογίαν προσβάσιμος, με την έννοια ότι μαθαίνουμε με επαγωγικό τρόπο πως οι άνθρωποι αναποδράστως φεύγουν για πάντα. Μας έχουν πει, έχουμε ακούσει, έχουμε βιώσει, έχουμε πεπερασμένα διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι που πέρασαν ή που διάβηκαν τα μονοπάτια της ζωής έφυγαν χωρίς να υπερβούν ένα ανώτατο ηλικιακό όριο.  Έτσι, επαγωγικά σκεπτόμενοι και αναμένοντες, θεωρούμε ότι κάπου εκεί και κάπως έτσι οριοθετείται το ένζωο. Το ένζωο που κατά πάσα πιθανότητα μας αφορά και σε προσωπικό επίπεδο, με την έννοια ότι η αθανασία ακόμη και αν υπάρχει δεν γνωρίζεται.