Κάποτε ο Πωλ Μοράν αναφώνησε: "Το να ταξιδεύεις είναι ο πιο ευχάριστος, ο πιο άβολος και ο πιο δαπανηρός τρόπος για να μορφωθείς. Είναι ο λόγος για τον οποίο οι Άγγλοι, ειδικεύτηκαν σ' αυτόν"! Δεν μπορώ να γνωρίζω φυσικά αν ο μεγάλος αυτός Γάλλος ταξιδευτής εννοούσε ότι ήταν δαπανηρά για τους Βρετανούς να έρθουν εδώ όλα εκείνα τα χρόνια, σε αναλογία πάντοτε με αυτά που θα απεκόμιζαν, ίσως κάπως άβολα τουλάχιστον για την εποχή του, και ότι αναζητούσαν και έβρισκαν εδώ κάποια ευχαρίστηση μέσω της μάθησης ή κάτι άλλο πιθανόν πολύ πιο βαθύ. Ίσως και να προσπαθούσε να αποσπάσει, υιοθετήσει και οικειοποιηθεί κατά τι, έστω, ένα μικρό τεμάχιο από τον ακρογωνιαίο λίθο του ιδιόρρυθμου βρετανικού τρόπου σκέψεως και ενεργείας, του εκφράζεσθαι και φυσικά του συμπεριφέρεσθαι. Μέσα, ξανά, σχεδόν ενός ύποπτου, ασυνήθιστα καλοκαιρινού Νοεμβρίου. Οι χρονικές περιστάσεις και οι προσωπίδες επιθυμίες που ανάγονται κάπου στο παρελθόν, με φέρνουν, με βρίσκουν και με συναντούν στη χώρα του Ιράν. [...]