Στο βιβλίο αυτό, ο Ζοζέφ Αντράς συνεχίζει την εργασία λογοτεχνικής έρευνας που δίνει χαρακτηριστική πνοή στα γραπτά του, με στόχο πάντα να φέρει στο φως τους αγώνες των καταπιεσμένων και τα κρίματα των καταπιεστών. Με αφήγηση ζωντανή, ευαίσθητη και τεκμηριωμένη, καρπό τεσσάρων χρόνων έρευνας, αναπλάθει, μέσα από τη ζωή και τα λόγια της Νουντέμ Ντουράκ, την ιστορία μιας αδικίας ατομικής όσο και συλλογικής, τόσο κοντινής σ’ εμάς αλλά και τόσο άγνωστης.
«Γράφω μόνο και μόνο για να ξαναστήσω μνήματα ή να ξαναδώσω ζωή σε νεκρούς που έζησαν κάποτε. Αν πάω στις λέξεις, είναι μόνο για να σκάψω τη γη με τα χέρια μου και να βγάλω από μέσα της τις δυστυχισμένες σιωπές. Υπάρχουν οι ζωντανοί και οι νεκροί· υπάρχουν κυρίως εκείνοι, υπάρχουν κυρίως εκείνες, που τους στερούν έναν ίσο χρόνο ζωής. Γράμμα το γράμμα, φράση τη φράση, σελίδα τη σελίδα, όλοι αυτοί, άνθρωποι ή ζώα, σχηματίζουν ένα τάγμα περιπατητών. Μια πομπή χωρίς τέλος. […]
Να λαξεύω τα ξεθαμμένα κόκαλα και μετά, με τη μύτη τους, να χαράζω το δέρμα του παρόντος: μόνο αυτό ξέρω να κάνω».
Ζοζέφ Αντράς
