Ξαφνικά κάποια στιγμή µια αστραπή φώτισε το μυαλό του Άρη. Οι έννοιες αλτρουισμός αυταπάρνηση τράνταξαν το νου του και ξύπνησε µε βία µέσα στο νου του η µνήµη. Σαν οφθαλµαπάτη εµφανίστηκε µπροστά του ο δάσκαλος Λυµπέρης, λες και άκουσε τον Απόλλωνα. Και είδε ο Άρης τον Λυµπέρη ότι έγινε πολεµιστής και απ’ τον ουρανό κατέβηκε γεµάτος θυµό. Πήρε το καµπυλωτό δοξάρι (τόξο) και του πέρασε χορδή. Την τέντωσε δυο – τρεις φορές και την έσφιξε µέχρι να ακούσει τον ήχο του χελιδονιού δονώντας. Καθώς κατέβαινε απ’ τον ουρανό βροντοκοπούσαν οι σαΐτες του στην πλάτη, µες την φαρέτρα µανιασµένες. Αυτός τραβούσε την χορδή, εκτόξευε τις σαΐτες και κινούνταν σαν σκιά µες την κατάµαυρη νύκτα. Και ήλθε και στάθηκε µπρος του, του Λυµπέρη η οφθαλµαπάτη. 
 Ο Λυµπέρης τότε έβγαλε µια φοβερή κραυγή και του είπε του Άρη: «Άρη εσένα η µοίρα όρισε την «κόρη» αυτή να σώσεις. Κανείς στην ανδρεία δεν είναι ανώτερος από σένα και δεν σου πρέπει τώρα να κάνεις πίσω».