Ο αθλητής της πυγολαμπίδας Αυτό που καθιστά ένα ποιητικό νοούμενον «τελειότητα» δεν είναι κάτι άλλο παρά από την απαλή ζεστή απαλάμη στο μάγουλο πρόσωπο με πρόσωπο εις την όψη ενός κίονα. Το μη θολούμενον αποζητάει εάν τ’ αγαπούνε προσοχή με την κόγχη του εθνόσημου σε στάση που να ανήκει σε αυτό όπως καταφέρνει αόρατο κι όσο ιδιωτεύει ο αθλητής της πυγολαμπίδας με την σημαία ν’ ανεμίζει μεσίστια χωρίς να καταβάλλεται από την σταλαγματιά που αφήνει το δάκρυ στην σκεπή μιας βροχερής ημέρας και έτσι έχουν τα πράγματα –αληθή και με μιαν κίνηση των δαχτύλων: σιωπής.
