Όλα ξεκινούν ιλαρά τα πρωινά
Ξεφτίζουν τα μεσημέρια
κι έχουν ένα χρώμα νοσταλγίας
το λιόγερμα.
Όλα θα περάσουν είπες
Θα ξεχαστούμε
στη γλαυκότητα των νυχτερινών
ψευδαισθήσεων
Θα ταξιδέψουμε μόνοι στα βαθιά
με τα λυτά, κυματιστά μαλλιά
του φεγγαρόφωτου.
Μα είν' η θάλασσα θριαμβική
Στον ανθό του βλέμματός της
με μυσταγωγία βυθίζεσαι
Σκουρόχρωμη τα πένθιμα βράδια
κατακλύζει απρόβλεπτα τα όνειρα
Μ' απαράλλαχτους ήχους κι αρώματα
να ανταριάζουν μνήμες
Διασχίζει ανεμπόδιστα τα σώματα
και διαχέεται βασανιστικά στο νου
Δεν αφήνεσαι να λησμονήσεις
Εκεί σε γνώρισα, γυμνή αλήθεια.
