Κάτι τέτοιες νύχτες το αιώνιο σύμπαν
τις εφήμερες ζωές μας ελεημονεί.
Ακούει τα μικρά μας τα όνειρα,
τους μεγάλους καημούς, τ' ανείπωτα
κι αυτοτραυματίζεται σπαρακτικά
-για κάτι τόσο ασήμαντο-
τραβώντας της σάρκας του
ανεκτίμητα κομμάτια.
Σκορπίζει ελπίδες τότε ο νυχτερινός ουρανός
κι όσοι δεν κοιμήθηκαν μα αγρυπνούν
μεταμορφώνουν τ' άστρα σε ευχές
καθώς κοιτούν τις στιγμιαίες τροχιές
με δάκρυα αφανέρωτα
που λάμπουν στα μάτια.
[Από την έκδοση]
