Ο Χωρισμός υφαίνει το γλυκό πέπλο του χρόνου,
που με τυλίγει με μια γλύκα τώρα πια,
η οποία, σαν ανεξάρτητη, θρέφεται
από την απόσταση και τη σιωπή.
Τα γεγονότα της σχέσης απολιθωμένα,
ιστορικά και αναλλοίωτα, μα αναλυμένα ξανά και ξανά.
Η σιωπή είναι καλή.
Έννοιες που τον προκάλεσαν, όπως προστασία του εαυτού,
επιβίωση, εγωισμός στέκονται σαν προβολείς στο ταβάνι,
και φωτίζουν το πέπλο, το οποίο άλλες φορές
είναι ένα απλό ριχτάρι αφημένο σε μια καρέκλα,
καλυμμένο με τη σκόνη της σιωπής και της απόστασης.
