«Το µόνο που δεν χάρισες, που δεν µπορείς να κάψεις, είναι αυτή η πένα σου που έχεις για να γράψεις. Αυτή που ζει µε δανεικά, µε ψίχουλα αγάπης. Που αίµα κάνει τη φωτιά της παγωµένης στάχτης. Κάνεις πως ζεις και προχωράς φορώντας δεκανίκια. Κλαίγοντας µε χαµόγελο. Λειψός, απ’ όλα τα άλλα. Χωρίς καρδιά, ψυχή, φωνή, έρωτα και τραγούδι. Φορώντας αλεξίπτωτο τα λόγια τα µεγάλα».
