Όταν μετά από ώρες οι τρικυμισμένοι φθόγγοι στα γέρικά σου
χείλη πάλευαν να γεννήσουν μια λέξη νευρίασα.
Και ντράπηκα.
Και θυμήθηκα πόσες φορές ακόμη είχα νευριάσει μαζί σου και
ντράπηκα ξανά.
Και τότε κρυστάλλινη ακούστηκε μια λέξη που ποδοπάτησε
το φιδίσιο σφύριγμα του οξυγόνου και χρωμάτισε το μουντό
δωμάτιο.
"Αγάπη μου".
Είχε μέσα γλύκα και κραυγή και θύμησες και παράπονο.
Και τότε το 'πιασα.
Τόσο καιρό δεν νευρίαζα μαζί σου... μαζί μου νευρίαζα που η
αγάπη μου ήταν πάντα μικρότερη και ασθμαίνουσα.
Ξεκουράσου τώρα. Θα έρθω πάλι αύριο.
