Η συλλογή αποτελείται από δέκα διηγήματα και μια νουβέλα. Στα πεζά της Τζένης Οικονομίδη σημειώνεται μια κίνηση από τον περιβάλλοντα χώρο προς τα εσωτερικά τοπία. Μια αργή καταβύθιση στον τόπο όπου αντηχούν οι κινήσεις, οι συμπεριφορές, οι πράξεις των προσώπων. Ο αφηγητής σχολιάζει γνωρίζοντας καλά τα τεχνάσματα της αποκάλυψης και της απόκρυψης των κινήτρων, των διαγραφών και των εξομαλύνσεων του λόγου, παίζοντας αυτό το οδυνηρό παιχνίδι για να δείξει την πολυπλοκότητα και το άλυτο μυστήριο των ανθρώπινων σχέσεων. Η γλώσσα ακολουθεί τις φωνές των προσώπων οι οποίες ακούγονται σε μια ενιαία γραφή.
«…Τον είχε περπατήσει αυτόν τον δρόμο της συγκίνησης πολύ καιρό. Τώρα ήταν η στιγμή της επιστροφής... Σπαταλημένες στιγμές, υποτιμημένες σκέψεις, ψιχία ακαθόριστα μεγάλου ειδικού βάρους. Σημαντική απαρατήρητη ζωή. Περπατώντας νύχτα στον δρόμο για το σπίτι. Οι σκιές και οι ήχοι φιλικοί εφιάλτες. Ήρεμος μικρός απολογισμός. Στο σκοτάδι ανάβει η αλήθεια των πραγμάτων. Χωρίς να χρειάζεται να γίνει λέξεις. Χωρίς λέξεις. Η αίσθηση του όγκου των πραγμάτων, η αίσθηση του όγκου του εαυτού σου, χωρίς φως, χωρίς χρόνο. Σε μια ανεξερεύνητη ακόμα οικειότητα. Στα τυφλά, απλώνοντας τα χέρια ορίζεις το μέρος σου. Και φωνάζεις το όνομά σου...Σου απευθύνεσαι. Για να βρεις σιγά σιγά τον τρόπο να απευθυνθείς και στους άλλους.” (απόσπασμα)
