Τόσο ο μύθος όσο και η μουσική είναι ένα opus perfectum et absolutum. Υπό την έννοια αυτή αναδύονται σημαίνουσες εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ μύθου και μουσικής, οι οποίες απαιτούν μια ρεμβώδη θεώρηση. Από την άποψη αυτή, τόσο ο μύθος όσο και η μουσική συγκροτούν μιαν «υπάρχουσα για τον εαυτό τους αντικειμενικότητα» με την προοπτική η οποία διανοίγεται όταν ο μύθος και η μουσική απελευθερώνονται από την αναπαράσταση κάποιου σημαινόμενου και καθίστανται «έργο για τον εαυτό τους», δηλαδή άρνηση μιας εξωτερικής υπόστασης, και κατά συνέπεια θεώρησης μιας υπάρχουσας για τον εαυτό τους αντικειμενικότητας