πιρούνια και τα ψαλίδια. Πήγαιναν σε κάθε σπίτι και τα
μάζευαν σε κουτιά. Η τηλεόραση δεν έκλεινε ποτέ, εκεί
ανακοινώνονταν οι νέες απαγορεύσεις. Σφράγισαν τα
εστιατόρια και τα κομμωτήρια. Και ξεκίνησαν οι συλλήψεις.
Κάποιοι νέοι άρχισαν να γράφουν στους τοίχους ποιήματα
και στίχους, που είχαν ξεχαστεί από καιρό. Νομοθετημένη
λησμονιά. Οι ποιητές όμως δεν ξεχνούν, δεν ξεχνιούνται,
γιατί τα ποιήματά τους είναι η μνήμη της ανθρωπότητας.
Και τότε ήταν που απαγόρευσαν τις λέξεις. Απαγόρευσαν τα
ποιήματα, τα τραγούδια, τα μολύβια και τα βιβλία.
Απαγόρευσαν τη μνήμη. Οι πολίτες μπορούσαν να γράφουν
μόνο στο διαδίκτυο. Εκεί που ελέγχονταν τα πάντα.
