Ποδοβολητό
έξω από τις πόλεις
πόθοι
έξω από τις πόλεις
τα πλουμίδια των ποιητών
έξω από τις πόλεις
ο ιδρώτας των εραστών
έξω από τις πόλεις
ο επιτάφιος
έξω από τις πόλεις
η Αντιγόνη νεκρή
μέσα στις πόλεις.
Ο Παναγιώτης Δήμου και στη νέα ποιητική του συλλογή διατυπώνει τους προβληματισμούς του για τα σύγχρονα δυστοπικά συμβάντα. Κοινωνική ευαισθησία, απορία και συχνά πόνος για τον ίσκιο του θανάτου που φωλιάζει δίπλα και μέσα μας. Ρήματα όπως το πληγώνω και θάβω, ουσιαστικά όπως σκοτάδι και βάσανο, λυγμοί κι ανάσες, χρώμα το μαύρο και κόκκινο από το αίμα, σκληρές λέξεις αγωνίζονται να ψηλαφήσουν τα όρια και τους όρους της επιβίωσης: στα παγωμένα νταμάρια/ που απόμειναν γύρω σου / μ’ αυτούς που γλίτωσαν/ από την αστοχία του έρωτα / στοιβαγμένοι / στον ανελέητο χτύπο/ όταν σπάνε τα δόντια τους/ στο μάρμαρο/ μαζεύοντας πυροφάνι/ τη σκόνη στο στέρνο τους/ σαν αντικρύσανε// πνιγμένα φυλαχτά/ τάματα σε μαντήλια μαύρα// πασαπόρτια άγνωστης χώρας.
Στον αντίποδα του ζοφερού παρόντος ο Π.Δ. αποζητά τους ανοιχτούς ορίζοντες της θάλασσας, το γαλανό του ουρανού και το γαλάζιο του ατέρμονος τοπίου εκεί όπου στην όχθη του θα ξεχειλίζει η αγάπη. Είναι το αναγκαίο ευοίωνο πρόσημο που θα απαντήσει στα πολλά δύσκολα του καιρού μας, εκεί όπου «ο ήλιος δεν παφλάζει». Γιατί είναι γνωστό πως η ασφυξία του θανάτου αντιμετωπίζεται με τον έτερο πόλο της ζωής, τον έρωτα: Ρούχα σηκώνονται/ από την κάψα του κορμιού/ στα στάχυα δίπλα/ περιμένει ποδηλάτης καιρός/ αχτίδας τραγούδισμα/ ν’ ανεβάσει την ανάσα του/ πάνω από τη στάθμη του θανάτου,// ορθοπεταλιά.
Μια ακόμη παράμετρος ελπίδας παραμένει το φως ως απάντηση/ αντιστάθμισμα στο σκοτάδι. Πολύ φως, παρά το βαρύ της φορτίο, διαχέεται στη συλλογή του Π.Δ., ακόμη κι εκεί όπου μιλά για τα ξαπλωμένα σώματα στον Έβρο. «Οι εξόριστοι μέσα στα μαύρα δίχτυα του πολιτισμού» έχουν δικαιολογημένα ένα μεγάλο μερίδιο στην ποίηση του καιρού μας και στο σώμα της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Παναγιώτη Δήμου: Δίχως φωτογραφίες προσώπων/ αγνώστων στοιχείων/ αγνώστου καιρού/ αγνώστου τόπου,// δίχως να καίει φεγγάρι σε κερί/ σε χέρι/ σε καντήλι.// Δίχως ιώδιο αγρύπνιας,// αμαχητί. Το παρήγορο στην εποχή μας είναι ότι οι άνθρωποι της ποίησης σε αντίθεση με αυτούς της πολιτικής κρατούν ζωντανή την αλληλεγγύη και την ευαισθησία. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Ένα ακόμη δείγμα της ζωντάνιας της ποίησης και της αξίας της.
Ο Παναγιώτης Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο université Paris-Diderot (Paris-VII). Διατηρεί ιδιωτικό γραφείο Ψυχολόγου στο Περιστέρι. Οι ενδιάμεσες στιγμές είναι η τρίτη ποιητική του συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μανδραγόρας. Ποιήματα του έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
