… Η Δοξούλα ρίχνει ευλογίες, αλλά αυτή η βλάχα στην Ήπειρο, η Βίκυ, τον έχει δεμένο. Εκεί είναι το μυαλό του. Στη συσκευασία της λευκής κουκκίδας συμπυκνωμένα τα σπουδαιότερα της υπερήφανης φυλής. Τον αναμένει, ένα τραγούδι υπεράνω όποιας μουσικής συμφωνίας «ματάκια μου, ματάκια μου, ματάκια μου…», το ψιθύρισε τραγουδιστά στα βλάχικα Οcie a mei, ocie a mei, λαχταριστά οcie courbani!… στο μάκρος του ορίζοντα... Στα κράκουρα, στις κατεβασιές των βουνών, στις στράτες των βλάχων, ο λάι, ο λάι, ο λάι..., σκαμπανευάσματα…, κραυγές ανέμου στην αντάρα των εποχών…, διαδρομές χειμαδιό Αγίου Δημητρίου, βουνά, Νεμέρτσκα, Γράμμο, Αγίου Γεωργίου…, μούσες σε απαστράπτοντα νεφε-λώματα…, φιοριτούρες μενεξελιές κρύσταλλα νεροσκήνης της αυγής στολίζουν τις πλαγιές του χρόνου, τις κατεβασιές με τις μελιχρές λάμψεις της κόμης της Βίκυς, ενίοτε λευκή κουκκίδα, οδόσημο στο μάκρος του ορίζοντα…, άλλο πεδίο, γνώσης, διαχρονικού κάλλους να γεμίζει η κομψή ορθοστασιά της την αίθουσα δασκάλα…