Μετά την κυκλοφορία του έργου μου γύρω από το χωριό μου, τους Ποντικάτες Πωγωνίου Ιωαννίνων, και τα σχετικά με αυτό, αποφάσισα να καταθέσω συμπληρωματικά κάποιες έντονες αναμνήσεις σε ποιητικό λόγο, με βαθιά συναισθηματική φόρτιση, με ουσιαστικό και συμβολικό τίτλο: «Η μνήμη μου με… καίει»!
Αναφέρω, χωρίς να ωραιοποιώ τα πράγματα, ό,τι είδα και έζησα στα γόνιμα νεανικά μου χρόνια, που επηρέασαν δυναμικά τον ψυχικό μου κόσμο και την ίδια μου τη ζωή, όπως: η θρησκευτική πίστη, τα πολιτιστικά και λαογραφικά δρώμενα της εποχής μου, η ηρωίδα γυναίκα της υπαίθρου, τα «αφιερώματα» σε πρόσωπα, η πίκρα της ξενιτειάς και η νοσταγλία της επιστροφής στον γενέ-θλιο τόπο, η φύση με τις ομορφιές της και άλλα. Καταθέτω, λοιπόν, «ἐκ βάθους ψυχῆς» αυτό που νιώθω και ό,τι εβιωσα, σαν τον ηπειρώτη ποιητή «του βουνού και της στάνης», τον Κώστα Κρυστάλλη, που έγραφε:
«Σκάφτω την έρμη μου καρδιά
κι από των χρόνων τα λιθοσώρια
ξεθάφτω τες παλιές μου ενθύμησες».
Κάνω «μνημοσύνης επίκληση», που είναι ορμητική και ερεθιστική, και συνταυτίζεται με τον Καβαφικό λόγο:
«Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω
[…],
γιατί μακριά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται».
Έτσι, δικαιολογείται και ο τίτλος αυτού του βιβλίου «Η μνήμη μου με… καίει», και η οποία, «όπου και αν την αγγίξεις πονεί», καθώς αναφέρει και ο Γ. Σεφέρης. Αλλά και η ζωή του ανθρώπου χωρίς μνήμη δεν έχει νόημα και δεν μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Ανοίγουμε, έτσι, το παράθυρο της ψυχής και αφήνουμε το φως να τη θερμάνει!
Όλα παρέρχονται στη ζωή μας και αυτό που μένει τελικά είναι το ταπεινό έργο ενός διαβατάρη της ζωής, που «θα στρέφεται σαν ένας μικρός, φωτεινός πλανήτης γύρω από την οθόνη της μνήμης μας».
Αν έχουμε επιτύχει στο σκοπό μας, αυτό θα το κρίνουν οι αγαπητοί αναγνώστες (και μάλιστα οι συγχωριανοί), που θα συνοδοιπορήσουν διαβάζοντας το ταπεινό μας αυτό ποιητικό έργο.