Κατά το απώτατο παρελθόν, ένας θεός, υιός θεού και θνητής µητέρας, παίρνει σάρκα και οστά για να ζήσει µεταξύ των θνητών. Απορρίπτεται από το γένος των ανθρώπων, συµπεριλαµβάνοντας στον στενό κύκλο συντρόφων του και γυναίκες, έχοντας όµως προηγουµένως πραγµατοποιήσει θαύµατα, µε κάποια από αυτά να σχετίζονται µε το κρασί. Πεθαίνει µε βίαιο τρόπο, παρ’ όλα αυτά σύντοµα επιστρέφει στη ζωή.
Θα περίµενε κανείς ότι η φιγούρα στην οποία αποδίδονται τα προηγούµενα είναι µε απόλυτη σιγουριά ο Ιησούς των Ευαγγελίων. Παρ’ όλα αυτά αναφερόµαστε στον ∆ιόνυσο, θεό των Ελλήνων, όπως ακριβώς περιγράφεται στο έργο του Ευριπίδη, «Οι Βάκχες».
Στη µελέτη αυτή, ο δηµοφιλής Αµερικανός καθηγητής Θεολογίας, Dennis MacDonald, συγκρίνει ενδελεχώς το Ευαγγέλιο του «Ιωάννη» µε το έργο του µεγάλου αρχαίου τραγωδού, αποκαλύπτοντας πώς ο Ευαγγελιστής όχι µόνο δανείστηκε στοιχεία του ήρωά του από τον Ευριπίδη, αλλά επιπρόσθετα ανέµενε από τους αναγνώστες του να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως ικανότερο και σηµαντικότερο θεό σε σχέση µε τον ∆ιόνυσο.
