ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΛΕΗΝΤ ΡΑΝΝΕΡ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΕΚΔΟΧΗ ΣΙΒΗΡΙΑΣ...
Περιγραφή
Ο συγγραφέας αστυνομικών πολιτικών θρίλλερ Καρύλ Φερέ, δεινός ταξιδευτής σε πολλά μέρη του πλανήτη, δέχεται μια πρόταση από δύο εκδότριές του : να ταξιδέψει και να γράψει για μία από τις πιο τερατώδεις πόλεις του κόσμου, το Νορίλσκ στη μακρινή Σιβηρία, με το μεγαλύτερο ποσοστό μόλυνσης της ατμόσφαιρας, όπου η θερμοκρασία κυμαίνεται ανάμεσα στους 20 με 60 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν. Το παλιό γκουλάγκ, που έστησε ο Στάλιν για την εξόρυξη νικελίου και σπάνιων ορυκτών, σήμερα συνεχίζει να λειτουργεί από τον Πούτιν και τους ολιγάρχες, ενώ τα σοβιετικά κτίρια καταρρέουν. Κανείς δεν μπορεί να το επισκεφτεί χωρίς άδεια από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας, τη διάδοχο της ΚαΓκεΜπέ.
Προσδόκιμο ζωής των κατοίκων της οικτρό. Δυο μήνες το χρόνο απόλυτο σκοτάδι. Κρύο που το χειμώνα μπορεί να φτάσει και τους μείον 60 βαθμούς Κελσίου. Κανένα ζώο, κανένα δένδρο, τίποτα απολύτως. Ο συγγραφέας παραδόξως αποδέχεται την πρόταση και καλεί για συνοδό του έναν ήρωα κάποιων μυθιστορημάτων του : τον μονόφθαλμο Μακ Κας, το Τέρας με τα ευγενικά αισθήματα και τη μεγάλη τρέλα – αλλά αυτήν τη μοιράζονται.
Το βιβλίο είναι το χρονικό ενός ταξιδιού σε μια κόλαση όπου οι άνθρωποι που συναντάμε, μεταλλωρύχοι κυρίως, με τον τρόπο του Φερέ μας οδηγούν στο φως, χάρη στη δική τους τρέλα και στα δυνατά τους αισθήματα.
Από αυτό το ταξιδιωτικό χρονικό προέκυψε το σπουδαίο μυθιστόρημα του Καρύλ Φερέ Lëd – Πάγος του 2022.
Η θερμοκρασία το βράδυ ήταν γύρω στους μείον είκοσι βαθμούς Κελσίου, και με τον αέρα που έφτανε απ’ τα υψώματα γύρω απ’την πόλη ήταν σίγουρο ότι θα σπάγαμε τα μούτρα μας. Στους μείον σαράντα βαθμούς Κελσίου. Καθώς δεν υπήρχαν προστατευτικά κιγκλιδώματα στη στέγη, ο Λεό πέρασε πρώτος. Έπρεπε να αποφύγουμε τις παγίδες της ταράτσας, τα ηλεκτρικά καλώδια, τις σιδερόβεργες που ξεφύτρωναν απ’ το μπετόν, το οποίο επιπλέον γλιστρούσε εξαιτίας του χιονιού και του πάγου – όμως η θέα του Νορίλσκ ήταν φαντασμαγορική. Το μπλε της νύχτας, οι σκούροι γκρίζοι καπνοί που ξεπετάγονταν απ’ τις υψικάμινους των εργοστασίων, απ’ τα φουγάρα των πλοίων που αναχωρούσαν αγνοώντας τί θα συναντούσαν, τα φώτα από τις οικοδομές όμοιες με παρατεταγμένα στρατιωτάκια κατά μήκος των λεωφόρων – βρισκόμασταν σε σκηνικό του Μπλέηντ Ράννερ. Αλλά σε εκδοχή Σιβηρίας, κάτι που δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα έχω δει μέχρι σήμερα…
Πώς έφτασα εγώ εδώ, σ’αυτή τη χαμένη πόλη της Βόρειας Σιβηρίας ; Όλα ξεκίνησαν έναν μήνα νωρίτερα, στο Παρίσι.
Το Νορίλσκ παρουσιαζόταν ως η κατεξοχήν ακραία πόλη, προϊόν της ανθρώπινης τρέλας που μας μόλυνε την ατμόσφαιρα: Αδύνατον λοιπόν να αντισταθώ, δηλαδή άσκοπο. Τα κορίτσια είχαν πετύχει διάνα, ο στόχος ήμουν εγώ, ο συγγραφέας-ταξιδευτής, αρκετά ηλίθιος για να δεχθώ μια πρόταση που βρισκόταν στους αντίποδες των επιθυμιών μου.
