«Τί καὶ ἄν ἤταν περαστική μας ἡ διαμονή!»
Σ’ αὐτὴ τὴν φράση θὰ μποροῦσε νὰ ἐπικεντρωθεῖ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἐπικούρειας φιλοσοφίας, ἀπολύοντας τὴν ἔννοια τοῦ χρόνου μέσα ἀπὸ τὴν κατανόηση αὐτοῦ ποὺ εἶναι ὅπως τὸ νομίζουμε πὼς εἶναι. Ἔτσι, ὁ ἀνθρώπινος νοῦς καταφέρνει νὰ ἐνώσῃ, νὰ ἀναπλάσῃ καὶ νὰ δημιουργήσῃ διανοήματα μέσα ἀπὸ τὶς περιέχουσες πληροφορίες, «τὶς κινήσεις ἀπ’ τὸ ἔξωθεν» ἀλλὰ καὶ τὴν μνήμη. Στὴν ἀνθρώπινη «φαύλη σύσταση» κάτι ἀπογεννᾶται, τὸ ὁποίο αὐτονομεῖται στὸν καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση γίνεται αἰτία γιὰ τὴν δημιουργία αὐτῆς τῆς συλλογῆς.
Η ανάλυση της επικούρειας φιλοσοφίας μέσα από τρία μέρη και δεκαεννέα ποιήματα.
