Εξήντα οκτώ πεζά ποιήματα αποτελούν τα τοιχώματα ενός κρατήρα και συγκρατούν το κενό που περιτοιχίζουν, παραπέμποντας συγχρόνως στην αρχαιοελληνική έννοια της λέξης που σηματοδοτεί ένα αγγείο και το κοίλον του. Ποιήματα, άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγαλύτερα σε έκταση, που βασίζονται αλλού στην αίσθηση και στα πράγματα με τις ρωγμές τους, αλλού στη σκέψη ή στον φιλοσοφικό στοχασμό και στο αίσθημα, και αλλού περισσότερο στην αφήγηση ενός φυσικού και ψυχικού ανθρώπινου κόσμου που μας περιέχει και τον περιέχουμε. Σε μια προοπτική που έρχεται τόσο από σολωμικούς απόηχους, οι οποίοι λανθάνουν στην ελληνική ποιητική παράδοση, όσο και από τον Αρτύρ Ρεμπώ ώς τον Ρενέ Σαρ. Ενώ σχεδιάζουν συνάμα μια διάσταση πένθους, τόσο αναγκαίου για τη ζωή και το προχώρημά της.

πίνακας εξωφύλλου: © Βίκυ Σταματοπούλου: Ηφαίστειο (2019)