Ανθρώπινες ιστορίες ζωής, τραγικά απρόβλεπτες, οδυνηρά λυτρωτικές γίνονται διηγήµατα ή µικρές νουβέλες ικανές να εγείρουν συνειδήσεις και να αφυπνήσουν ξεχασµένες αισθήσεις.
Το σεντούκι της µνήµης ανοίγει την ερµητικά κλειστή του πόρτα και οι θύµησες µαζί µε τη φαντασία γράφουν τις σελίδες αυτού του βιβλίου που δεν αναζητά αναγνώστες αλλά συνοδοιπόρους στο ταξίδι που λέγεται ζωή…
«…..Το φως είχε τρυπώσει στο µικρό της διαµέρισµα και είχε διώξει τα σκοτάδια της νύχτας.
Η µατιά της περιεργάστηκε τους γυµνούς τοίχους ολόγυρα. Μαζί µε την «αποκαθήλωση» του σπιτιού της ένιωσε πως είχαν ραγίσει και κοµµάτια της ψυχής της.
Μέσα στα κιβώτια και στη βαλίτσα της είχε κλείσει αναµνήσεις, στιγµές και εικόνες τόσων χρόνων.
∆εν ήξερε τι έπρεπε να αποχαιρετήσει απόψε. Τη ζωή που έζησε ή τη ζωή που δεν έζησε; Τη ζωή που θυσίασε στο βωµό της τέχνης ή το δώρο της τέχνης στη ζωή της;
Ποια αίσθηση ήταν η πιο συγκλονιστική για εκείνη; Της επιτυχίας ή της µοναξιάς;….»
