Το μη χρώμα του γύρω κόσμου, λες και μας λύτρωσε από τις σκέψεις. Μας απάλλαξε από τη μάταιη αγωνία και τους περιττούς φόβους. Και εκείνη την ειρηνική στιγμή της αποδοχής, ξαφνικά, ένα παράθυρο πήρε να σχηματίζεται στο πάνω μέρος του σκοταδιού. Δύο τύποι ξεχώρισαν πίσω του, κρατώντας από ένα τενεκεδάκι μπύρα στα χέρια. Ο ένας δεν κοιτούσε τον άλλο. Αλλά μακριά. Είπαν ότι αυτή η λαμπερή γραμμή που διασχίζει τη νύχτα ίσως είναι αστέρι που μια δύναμη το τραβάει κάτω. Ακούστηκε πεντακάθαρα. Σαν να το έλεγαν δυνατά, από τηλεβόα.
