Διαθήκη

Το πρώτο μου κλάμα το αφήνω στη μάνα μου.

Αν δεν το πάρει, ας το πάρει 

όποια μάνα δε γέννησε ποτέ.

Εκείνον τον χορό με τη γιαγιά στην αυλή. 

Ήμουν τριών χρονών. 

Τραγουδούσαμε το Χαρικλάκι. 

Χορεύαμε σα να πετούσαμε. 

Εκείνον τον χορό τον δίνω σε όλους.

Είναι και το ξυλίκι που παίζαμε 

στη γειτονιά, στο Αιγάλεω. 

Και η ελιά έξω από το σπίτι της γιαγιάς. 

Η κρυψώνα μου. 

Στο δεκατιανό πάντα με έψαχνε η γιαγιά. 

Έβγαινε στην αυλόπορτα και φώναζε. 

Κι εγώ πάνω απ’ το κεφάλι της ψιθύριζα: 

«Γιαγιά εδώ είμαι, κοίτα πάνω!» 

«Ιιιιι, κατέβα πουλάκι μου από το δέντρο. Κατέβα τώρα γιατί θα πάρω τη βίτσα!»

Κατέβαινα σαν τον αίλουρο, 

της έδινα ένα πεταχτό φιλί 

και φτου ξελευτερία. 

Το κολατσιό μου το έτρωγα μετά. 

Ψωμί με λαδορίγανη, φέτα και ντομάτα. 

Αυτό το πεταχτό φιλί δεν ξέρω ποιος το θέλει. 

Μπορείτε να το δώσετε μεταξύ σας. 

Φτιάξτε κι ένα κολατσιό μετά για την όρεξη.

Είναι κι εκείνα τα μεσημέρια στο χωριό 

που καθόμασταν στο πλακόστρωτο 

κάτω απ’ τη μουριά 

και παίζαμε κολιτσίνα με τον παππού. 

Η γιαγιά στο πεζουλάκι πιο δίπλα 

καθάριζε κουκιά. 

Ο παππούς με φώναζε «Γέρο». 

«Γιατί με λες γέρο, παππού;» τον ρώταγα. 

«Για να γεράσεις και να το έχεις συνηθίσει», 

μου απαντούσε. 

«Εσύ το συνήθισες παππού;»

«Εγώ γεννήθηκα γέρος παιδί μου! Γι’ αυτό γέρασα τόσο!»

Ένα παιχνίδι κολιτσίνας λοιπόν. 

Κάτω απ’ τη μουριά στο χωριό. 

Ας το παίξουν οι πιο γέροι.

Έχω να σας δώσω κι ένα γέλιο. 

Ένα γάργαρο, πηγαίο γέλιο. 

Μεγάλωσα και προτιμώ να χαμογελώ. 

Το γέλιο μου όμως με ανασταίνει.

Όσο ζω το αγαπώ σαν παιδί μου. 

Όταν φύγω πάρτε το σας παρακαλώ. 

Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω. 

Υιοθετήστε το.

Δε θα πω ψέματα. 

Είναι και το άλλο κλάμα. 

Όχι το πρώτο. 

Το άλλο. 

Το βουβό. 

Εκείνο που με διπλώνει στα δύο. 

Που σπάει το πρόσωπό μου 

και το μεταμορφώνει σε μάσκα τραγωδίας. 

Το έχω πνίξει σε πολλά μαξιλάρια 

για να μην ακουστεί. 

Το έχω ρουφήξει προς το στέρνο για να μη βγει. 

Το έχω αφήσει να γίνει τραγούδι, 

θρήνος και σιωπή. 

Το έχω νανουρίσει στην αγκαλιά μου στο κενό. 

Αυτό το κλάμα αν δεν το θέλετε μην το πετάξετε. 

Αφήστε το να αγκαλιάζει τα δέντρα που καίγονται.

Έχω να σας αφήσω και την αγάπη μου. 

Δεν έχω μόνο μία αγάπη. 

Έχω πολλές. 

Όχι δεν είναι απάτη να έχω πολλές αγάπες.

Είναι κληρονομιά. 

Είμαι πλούσια τελικά. 

Κι εσείς αγαπητοί μου κληρονόμοι 

θα γίνετε πλούσιοι. 

Πάρτε αγάπη απλόχερα. 

Καλύτερα ακούστε αγάπη. 

Ακούστε το φτερούγισμα της πεταλούδας. 

Αχνό. 

Τρυφερό. 

Εύθραυστο. 

Πολύτιμο.

Όμορφο.

Αυτό είναι. 

Ακούτε την όμορφη αγάπη; 

Την πεταλουδίσια;

Μόλις την ακούσετε δώστε της νέκταρ. 

Θα σταθεί να το ρουφήξει στοργικά. 

Είναι και τα βιβλία που δε διάβασα. 

Μπορείτε να τα διαβάσετε εσείς. 

Πολυταξιδέψτε μέσα στις γραμμές. 

Πολλές φορές διαβάζω με κλειστά μάτια. 

Αυτά που δε γράφονται. 

Είναι τα πιο ενδιαφέροντα.

Μην τα προσπεράσετε. 

Αχ… Η αιώρηση. 

Πώς θα την αποχωριστώ;

Το ένα πόδι στην κουίντα 

και το άλλο στη σκηνή. 

Ο σπαραγμός ανάμεσα σε δύο κόσμους. 

Και το σώμα αιωρείται. 

Και το πνεύμα ταλαντεύεται. 

Και η ψυχή διαστέλλεται. 

Όχι αυτή την αιώρηση δε σας τη δίνω. 

Είναι το κεκτημένο μου 

για τη μετάβαση στον άλλο κόσμο. 

Ούτως ή άλλως θα έρχομαι για επίσκεψη. 

Θα αιωρούμαι από τον έναν κόσμο στον άλλο. 

Ή μπορεί και όχι. 

Μπορεί απλά σκοτάδι. 

Και άκρα του τάφου σιωπή. 

Μπορεί και όχι.