Αν σήμερα λείπει η κατανόηση, αυτό συμβαίνει διότι η αγάπη μας έχει στενά όρια. Χωρίζουμε τους ανθρώπους σ᾽ αυτούς που συμπαθούμε και σ᾽ αυτούς που αντιπαθούμε. Και όσους έχουν διαφορετικές αντιλήψεις, κλίσεις, σκοπούς από εμάς, δεν μπορούμε να τους ανεχθούμε. Έτσι, όμως, το βλέμμα μας δεσμεύεται και δεν μπορεί να κατανοήσει [ … ]
Τελικά, όλοι έχουμε ανάγκη από κατανόηση. Και μας στηρίζει ψυχικά η σκέψη ότι έστω και ένας άνθρωπος μας κατανοεί, μας αποδέχεται όπως είμαστε. Αλλά ας μην περιμένουμε την κατανόηση των άλλων. Ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα. Ας μιμηθούμε τον Χριστό, που “έκλινεν ουρανούς και κατέβη” (Ψαλμ. 17, 10) και μας κατανοεί και μας αποδέχεται, όπως
είμαστε. Μας βλέπει ως “κοπιώντες και πεφορτισμένους” μας καλεί και μας περιμένει.
Αν Τον πλησιάσουμε πραγματικά, τότε θα απλωθούν τα χέρια μας και θα ανοίξει η καρδιά μας με κατανόηση για τους αδελφούς μας. Αυτό είναι το χρέος μας. Και όσο θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θα λέει πονεμένα “άνθρωπον ουκ έχω” (Ιωάν. ε΄, 7), το χρέος μας αυτό θα μένει ανεξόφλητο…