Κοσμική που δεν τους καταδέχτηκε ποτέ η πικροδάφνη και η λιακάδα της μνήμης αποζητά τον ανασασμό στο ποτάμι μιας και τυλίχθηκε σε πυρετό το καράβι και με το χώμα να γυρεύει τα τραγικά σπασμένα ακρώμια μιας άλλης ζωής και με την κάμαρη να φωτίζεται σα σε λατομείο θαμπά έπειτα ο δρομίσκος της λησμονιάς στην βουνοσειρά σκαρφαλώνοντας ανατέλλει γαλήνια χαράματα και χωριστά όπου ο καθένας σπάζει τα φωνήεντά του τραβώντας το πουκάμισο στον τοίχο χτίζοντας χωρίς τραυματισμούς τον κάβο στον κήπο δρασκελίζοντας στα χέρια το αμερικάνικο γεράκι αφήνοντάς το να ανοίξει φτερά να πετάξει στα βράχια της Αριζόνας και του Τέξας με το νεοϋρκέζικο χαμόγελο πάνω στο γονίδιο μπορώντας στα πέλματα να προχωράει και να γνέφει καταφατικά στη θάλασσα κι εκείθε ακύμαντη στα παιδικά μου χέρια κρατώντας αχνά τα δάκρυα στην καρδιά τού καλοκαιριού ακουμπισμένη η ώρα στην ψυχή μου το τραγούδι «ένας Άγγλος στην Νέα Υόρκη» της εποχής μου μιλώντας στα περίπλοκα βλέμματα με δύσκολο βάτος στα σκαλοπάτια που ανεβαίνω σε μιαν ανοιγμένη μπλε πόρτα ενός νησιού σκαλισμένου στο Αιγαίο πέλαγος με θύμησες αλώνι.