«...Αχ! Και να 'ξερες, πόσο σε καταλαβαίνω, πόσο σε νιώθω, όταν κάθε ωραία μελωδία, κάθε λουλούδι, κάθε ανοιξιάτικη μέρα, κάθε φεγγαρόλουστη βραδιά, ξυπνά μέσα σου τη νοσταλγία σε ό,τι πιο ωραίο μπορεί αυτός ο κόσμος να σου προσφέρει. Και πόσο καταλαβαίνω πως είσαι ερωτευμένη με τον «έρωτα»! Γιατί για μένα, πάντοτε ο έρωτας ήταν πιο σημαντικός, πιο ιερός, από το αντικείμενο που τον ξύπναγε μέσα μου. Γιατί σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο σαν ένα αστραφτερό παραμύθι, γιατί η αγάπη κάνει να ξυπνά μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, ότι πιο ευγενικό, ό,τι πιο ωραίο υπάρχει. Γιατί ανυψώνει ότι πιο κοινό και ταπεινό και το κοσμεί με πολύτιμα πετράδια, γιατί σε κάνει να ζεις σε μία μέθη, μία έκσταση...»