Η ΕΔΑ επεδίωξε στο κυπριακό ένα «θαύμα»: την επίτευξη λύσης μακριά από το πλαίσιο των δυτικών συμμάχων, την ώρα που ένα τέτοιο ενδεχόμενο ουδέποτε είχε εξεταστεί σοβαρά είτε από τις ελληνικές κυβερνήσεις είτε από τον Μακάριο και δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να εξεταστεί. Όμως η ΕΔΑ περιμένοντας το «θαύμα» χάρις στο κυπριακό και στα παράγωγά του (αντιαμερικανισμός, σοβιετοφιλία, ουδετεροφιλία) βγήκε από την πολιτική απομόνωση των αρχών της δεκαετίας, αμφισβήτησε με σθεναρότητα το στίγμα του «αντεθνικού» κόμματος και κατάφερε το αδιανόητο: λίγα χρόνια μετά την ήττα της Αριστεράς στο Γράμμο εκλέχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση (1958). Πέτυχε, δηλαδή, το «θαύμα» περιμένοντας το «θαύμα».