Ρωγμή της καρδιάς μου
Αναλαμπή του στενού πνεύματός μου
που ζυγίζει, που κυνηγιέται απ’ τις έννοιες, που αυξάνει τον κόσμο.
Ανάσα της ψυχής μου
που ψιθυρίζει, που αναμένει, που χαϊδεύει το φως.
Και έγινα σύθαμπο πρόσωπο που λαχταρά
Και έγινα φύλακας στα αστάθμητα σωθικά μου
Και έγινα φύλλο χλωρό της σκέψης μου
Και μια στιγμή ανήμπορη
Ένα κεφαλαίο λάμδα με τον ιερό συμβολισμό του
ανάμεσα σε κατάκοιτα, κατάστικτα φωνήεντα.
