Ήταν τα ξεραμένα κλαδάκια γιασεμί που φανέρωσαν τον έρωτα του Νικολή με τη Φωτούλα και η σταγόνα αίμα από το τρυπημένο δάχτυλο της γριάς Ροδούλας, που θα  χρωμάτιζε όλα τα καλά που θα ρχόντουσαν.

 Ήταν η “σοφικούρα” του κυρ-Απόστολου για τη μπαμπεσιά της ζωής, που βούτηξε και χάθηκε στο μισογεμάτο κρασοπότηρο του και το παράπονο της ακακίας με τα ασπρολούλουδα στο κήπο του μικρού σπιτιού, για μια  υπόσχεση που δε κρατήθηκε.

 Ήταν το “αγγελόφτερο” πλεκτό της Δήμητρας, που το πήρε ο αγέρας και δε άγγιξε ποτέ τη γη και η μεθυστική ευωδιά της αρμπαρόριζας από το σερμπέτι της Αντζουλούς, που τους “ζωντάνεψε” όλους μπρος της.

Ήταν το φαρμάκι από το κρίμα της Άννας, που στάλαζε πάνω στην ψυχή τους και την έκαιγε και η παγωνιά από τα βρεγμένα μανίκια της Ασημίνας, που έδιωχνε μακριά την αγάπη και μάτωνε την ψυχή της.

 Ηταν όλα τούτα μαζί, σταυρωτά δεμένα με τη ζωή, με μια κόκκινη βελονιά.

ΡΟΥΛΑ ΣΜΥΡΝΙΩΤΗ, συγγραφέας