Της ύπαρξης και της απουσίας, της μοναχικότητας και των σχέσεων, της διαχρονικής αγάπης και της απώλειας, του πόνου και του δέους προς τη ζωή. Μιας εποχής ή μήπως και άλλων; Αυτοαναφορική ποίηση που καλεί στη μετάληψη διαχρονικών επιγνώσεων και αισθήσεων προς μία τάση συμφιλίωσης με τη συνθήκη της ανθρώπινης διαβίωσης. Οι αναγνώστες θα βρουν τον εαυτό τους σε κάποιο στίχο, θα πιάσουν το χέρι που απλώνεται.
