Ο Χρίστος Χατζήπαπας στο «Καλύτερα να μην συναντιόμασταν» λέει πράγματα που καμιά ιστορία, καμιά μελέτη, καμιά επιστημονική έρευνα δεν μπορεί να πει, να εκφράσει. Απλώνει τη γραφή του στο πέλαγος της ψυχής του ανθρώπου και των αισθημάτων του όταν συναντώνται με τα συμβάντα. Ξεκινά απλά με μια ανθρώπινη παρουσία για να την κάνει ιστορία, έρωτα, μέσα σ’ ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο σκληρός και πιο αδυσώπητος… Ο έρωτας; Ναι, μέσα από τον έρωτα ευαισθητοποιείται ο άνθρωπος, εκτίθεται, γίνεται ευάλωτος και ζει πιο έντονα όσα συμβαίνουν γύρω του. Χωρίς έρωτα θα ήταν απλά μια θλιβερή πορεία. Με τον έρωτα γίνεται τραγωδία. Κινητοποιούνται τα πάντα στα πιο ακραία σημεία της ύπαρξης του ανθρώπου.
Έζησα έντονα τους ήρωές του. Τους έκανα δικούς μου συντρόφους, πλάσματα υπαρκτά της δικής μου ζωής. Καταφέρνει ο Χρίστος Χατζήπαπας, να τους δώσει υπόσταση, πνοή και ζωντάνια. Να τους συνδέσει εξελικτικά με τον τόπο και τη μοίρα του. Να τους κάνει από απλά πλάσματα, εκφραστές του τόπου και ενός λαού. Το μυθιστόρημά του είναι το μυθιστόρημα της Κύπρου και του λαού της… Νιώθω τυχερός που είμαι ανάμεσα σε αυτούς που πρωτοδιάβασαν το βιβλίο που θα γίνει βιβλίο της Κύπρου.
Τάκης Χατζηδημητρίου, συγγραφέας, ερευνητής
[…] Δυνατοί έρωτες με τη βιωμένη Ιστορία μπλεγμένη στα πόδια τους. Έπιασα τον εαυτό μου να συμμετέχει ως ήρωας στη δράση. Ως νεαρός ποιητής στην Κερύνεια, αργότερα με την εισβολή, ως στρατιώτης στο τάγμα του Αλευρομάγειρα, από τους ελάχιστους έλληνες αξιωματικούς που αντιτάχθηκαν στην προδοσία και κράτησαν τη Λευκωσία. Τέλος ως αυτόπτης μάρτυρας μιας τρομαχτικής λεηλασίας. Ένα κλεμμένο κυπριακό λεωφορείο να περνά μπροστά στα μάτια μου στην Κωνσταντινούπολη ενώ μέσα μου την ίδια στιγμή να κυκλοφορεί το ποίημά μου «Ταξιδεύοντας προς την Οδησσό»…
