«Νομίζετε εἰς τὸν μακάριον αὐτὸν τόπον, ὅτι αἱ Τέχναι εἶναι οἰκόπεδα ἀδέσποτα -ἐνῷ εἶναι πράγματι οἰκόπεδα ἐθνικὰ- τὰ ὁποῖα δύναται ὁ κάθε εἷς νὰ καταλάβῃ. Καὶ νομίζετε ὅτι αἱ Τέχναι ἀνήκουν εἰς τὸν κάθε τεμπέλην, ὁ ὁποῖος κρατεῖ ἕνα σφυρί, ἕνα βιολί, ἕνα πινέλο ἢ ἕνα γλύφανον. Κάθε ἄλλο, ἀγαπητοί μου κύριοι, οἱ καλλιτέχναι τρέφονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀνήκουν ψυχῇ τε καὶ σώματι εἰς τὴν Ἑλλάδα. Αἱ Τέχναι ἀνήκουν εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὀφείλουν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν Ἑλλάδα. Ὀφείλουν νὰ εἶναι ἑλληνικαί. Καὶ δὲν εἶναι οἰκόπεδα τῶν καλλιτεχνῶν, ἀλλὰ κοινὸν κτῆμα ὅλων μας, κοινὸς πόθος, κοινὴ προσπάθεια, κοινὴ ἀπόλαυσις. Δὲν ἐνδιαφέρει τὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐνδιαφέρῃ κανένα μας, ὁ καλλιτέχνης, ὁ ἄνθρωπος, ὁ Α. ὁ Β. ὁ Γ. Ὁ Δ., ἀλλὰ τὸ ἔργον του. Τὴν Ἑλλάδα καὶ ὅλους μας, ἐνδιαφέρει μόνον, τὸ ἔργον τοῦ καλλιτέχνου. Καὶ τὸ ἔργον τοῦ καλλιτέχνου εἶναι τὸ ζωγράφημα, τὸ ἄγαλμα, τὸ μουσούργημα, τὸ σπίτι. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ὁ ἐξωτερικὸς κόσμος τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἀνήκει εἰς τὸ κέφι τοῦ κάθε ἑνὸς κυρίου Ἐτσιθέλω. Ἐτσιθέλω μόνον ἡ Ἑλλὰς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ εἰπῇ καὶ νὰ ἐπιβάλῃ. Μὴν βλέπετε ὅτι ἡ Ἑλλὰς δὲν θέλει τίποτε καὶ δὲν λέγει τίποτε καὶ δὲν ἐπιβάλλει τίποτε τώρα, διότι ἡ Ἑλλὰς ἐκφράζεται καὶ ἐνεργεῖ διὰ τῶν ἀντιπροσωπευόντων αὐτὴν ἀνθρώπων, καὶ οἱ κυβερνῶντες αὐτὴν μὲ τὴν κουνελικὴν διανοητικὴν ἀνάπτυξιν ποὺ ἔχουν, δὲν εἶναι δυνατὸν οὔτε νὰ διανοηθοῦν τίποτε».
Στὶς 8 Ἀπριλίου τοῦ 1910 ὁ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ δημιούργησε καὶ ἐκτέλεσε τὸ τελευταῖο του ἔργο… Στεφανωμένος καβάλησε τὸ ἄσπρο ἄλογό του καὶ μπῆκε στὴ θάλασσα τοῦ Σκαραμαγκᾶ. Μὲ μιὰ σφαῖρα στὸ κεφάλι, ἑνώθηκε μὲ τὴν ἑλληνικὴ φύση ποὺ τόσο εἶχε ἀγαπήσει…».