ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Ύστερα ξανοιχτήκαμε: «Ποιος τόπος;»
μουρμούρησες του ύπνου.
«Στον δρόμο για τα τείχη», αποκρίθηκα
και κοίταξα το βάθος: μπλε
ηλεκτρικό, πιο μέσα
γκρίζο των βουνών.
Ένα μακρόβιο πηγαινέλα
στο σπίτι και στην ύπαιθρο.
Στ’ αυτιά μου η φωνή του
ακατάσχετη: για τη ζωή
και την προσπάθεια του ζώου
― μικρός όπως το χαμομήλι και κοφτερός
σαν τρωκτικό.
«Γνωρίζω αυτό το άπληστο σκοτάδι,
μα έχω πίστη σε καλόβολες καρδιές
και ίσως στην επανάσταση που κρούει επί θύρας.
Εξάλλου, είσαι στο κόλπο κι εσύ,
που αποκαλύπτεις πέτρες
μεσ’ από τα ερείπια».
* * *
― Περνούσα λέει τα σπίτια, και οι τοίχοι δεν ανέκραζαν φωνές αληθινές. Κανείς σε αυτήν τη γη. Και οι φωνές σαν γυάλινες· μ’ έκοψαν κι έσταζαν τα χέρια και πήρα όνομα βασανιστών απ’ το δικό σου σόι· μια στη σιωπή και μια στο αίμα, κι εσύ κρυφάκουγες· τώρα, ό,τι νεκρό σε αγκαλιά έχει ταμπουρωθεί στα στρώματα. Αυτή είναι η μαρτυρία.
― Τι έλεγες; Μονάχος της τρυπώνεται ο άρρωστος στην πέτρα.
