Είναι είκοσι χρονών, ή τριάντα, ή λίγο παραπάνω, το 1934, και λίγο μετά. Ονομάζονται δεσποινίς Χάας. Είναι βιβλιοθηκάριος, θυρωρός, μαγείρισσα, κομμώτρια, μοδίστρα, φρεζαδόρα, νοσοκόμα, συγγραφίνα, υπηρέτρια, δασκάλα, δημοσιογράφος, παραδουλεύτρα, επόπτρια, μεταλλεργάτρια, βιβλιοπώλισσα, πιανίστρια, φυσικός, στημονίστρια, μαία, πωλήτρια... Δουλεύουν. Σχεδόν όλες με τα χέρια τους – χέρια μαμής, χέρια εργάτριας, χέρια πιανίστριας. Είναι βοηθοί, αναπληρώτριες, εποχικές, δεσποινίδες. Ονειρεύονται. Ζουν, μέσα στη χαρά και μέσα στον πόνο, μια ιστορία γεμάτη κρότο και τρόμο. Είναι αόρατες. Τα βιβλία ιστορίας τις έχουν αγνοήσει. Τις έχουν λησμονήσει. Ή, μάλλον, τις έχουν παραλείψει.