Με στημόνι αρχαιοελληνικές ρήσεις και υφάδι τολεπταίσθητο νήμα της ψυχής της, η Έλενα Παπαθανασοπούλου, δημιουργεί ένα περίτεχνο υφαντό από βιωματική οδύνη και ανεπεξέργαστα όνειρα. Χωρίς τον «φορτικό» ιδεολογικό εξοπλισμό, σκαρώνει μικρές επαναστάσεις εντός των ναών των φιλοσοφικών μεγαθηρίων
