Η αρχιτεκτονική της μνήμης αποπειράται
να αναστηλώσει τοπία εσωτερικότητας.
Παλιννοστεί η ψυχή, σε οικείους τόπους ενδημεί,
ιχνηλατεί το παρελθόν, προτού στη λήθη ολισθήσει.
Χειμερινή ανθοφορία: ενδόμυχα άλγη,
ανεξίτηλες θλίψεις, εφήμερα ανθίσματα, αναλώματα
του χρόνου.
Μια περιδιάβαση δηλαδή στη χώρα των αισθημάτων,
μια στοχαστική ενδοσκόπηση και μια διαρκής «συνομιλία»
με την ανθρώπινη ύπαρξη.
