Σε τούτη τη σύντομη εργασία ο συγγραφέας, που κατάγεται από τη Βόρειο Ήπειρο, καταπιάνεται με την προπατορική του λαλιά. Είναι αυτή που πρωτάκουσε μέσα στο σπίτι του. Είναι η ίδια που μίλησαν οι γονείς του, οι παππούδες του, οι παππούδες των παππούδων του, οι μακρινοί πρόγονοι ως τη βαθιά αρχαιότητα. Είναι η ζωντανή γλώσσα που μιλιέται χιλιάδες χρόνια και τροφοδοτεί τη συνείδηση με μια αίσθηση αιωνιότητας, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς. Αυτήν την αιωνιότητα θέλει να υπερασπιστεί με αυτό το πόνημα. Η ζωή των ανθρώπων είναι η ζωή των λέξεων. Ή, και ανάποδα, η ζωή των λέξεων είναι η ζωή των ανθρώπων.
