Η «Θύελλα» είναι ένα ρομαντικό δράμα που ξεκινά με ένα άσχημο συμβάν και καταλήγει σε ένα αίσιο τέλος, προσφέροντας στον αναγνώστη (θεατή) την κάθαρση. […]
Το έργο αρχίζει με μία άγρια τρικυμία, την οποία προκαλεί ο Πρόσπερο που ζει σε ένα παράξενο νησί με την κόρη του Μιράντα. Ο Πρόσπερο, Δούκας του Μιλάνου, κατέληξε εξόριστος σ’ αυτό το νησί εξαιτίας του σφετεριστή αδελφού του. Το νησί είναι ένας μικρόκοσμος της ανθρώπινης κοινωνίας. Εδώ βρίσκουμε βασικές κοινωνικές σχέσεις, όπως εκείνες του ηγέτη και των υπηκόων του, του πατέρα και του παιδιού του, του αφέντη και των δούλων του, καθώς επίσης τη μυστηριώδη διαπλοκή του πραγματικού με το φανταστικό. Ο έκπτωτος άρχοντας Πρόσπερο γίνεται πάλι αφέντης. Αυτό που του στοιχίζει το θρόνο είναι το πάθος του για τη γνώση γενικότερα και ειδικότερα, για την απόκρυφη, μυστική και εσωτερική γνώση. Αλλά αυτό το ίδιο πάθος τον κάνει κυρίαρχο της φύσης και αφέντη του καλού πνεύματος Άριελ. Με τη βοήθεια του Άριελ «σκηνοθετεί» την αρχική τρικυμία (πρόκειται όμως για «θύελλα», καθώς ξεσηκώνει στη συνέχεια και τη στεριά και τον αέρα και το πύρινο ακόμα στοιχείο), φέρνοντας έτσι τους εχθρούς του στο μαγικό του νησί. […]
Η θεματική της συγχώρεσης παρουσιάζεται ως ύψιστο αγαθό και ως ηθικό δίδαγμα ολόκληρου του δράματος. Η αξία της προκύπτει από το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αναφύεται στο πρόσωπο του Πρόσπερο, τη στιγμή που έχει όλους τους εχθρούς του στο χέρι και τη στιγμή που όλοι προσμένουμε την απότιση της δικαιοσύνης, τότε η συγχωρητική σταση ανατρέπει όλη την ιστορία, τα μέρη της οποίας πλέον λειτουργούν ως αναβαθμοί για τη φανέρωση ενός παραδοξολογικού και ανώτερου ήθους. […]
Όπως ο Πρόσπερο αποκηρύσσει την υψηλή του Τέχνη, έτσι και ο Σαίξπηρ, σε μια ύστατη πράξη δημόσιας απολογητικής, δηλώνει την απόσυρσή του από τη θεατρική συγγραφή. Αλλά η σαγήνη του είχε ήδη κατακτήσει τα ακροατήρια όλων των εποχών. (Από την Εισαγωγή του έργου)