Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζει 
ο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματα 
είναι το κλειστό δωμάτιο 
πολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζει 
μούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου 
στη μέση νύχτα 
και το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκεί 
ούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμε 
για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείας 
υπάρχει τρόπος; θα μου πεις· υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώς 
γιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουν 
επικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότητα 
ο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε 
λέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκεί 
να κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνει 
μέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου.