Ο Μιχάλης Κλεάνθης στο δεύτερο βιβλίο με ποιήματά του, Να δω τι βλέπεις (Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 40 σ.), μας κάνει σαφές από την αρχή πως η πρόθεσή του είναι “ν’ ανέβει” για “να δει”. Πρόκειται για μία πορεία προς τα μέσα, στη διάρκεια της οποίας θυμάται, νοσταλγεί, καταλαβαίνει, συγχωρεί, αποδέχεται, εξηγεί ή και αναρωτιέται. Σ’ αυτήν τη διαδρομή θα συναντήσει ταυτόχρονα την αστεία και την τραγική πλευρά του ανθρώπου, θα ματαιώσει πεποιθήσεις, θα επαναπροσδιορίσει αξίες, για να μπορέσει “ν’ ανέβει” στο ύψωμα, να κοιτάξει τη θέα και τελικά “να δει” κάτι απ’ την ουσία των μικρών, των απλών, των ακριβών πραγμάτων που συνθέτουν τη ζωή.
