Του Πέτρου ο Αυτισμός είναι άμβωνας που λέει ότι η ζωή με το Θεό δεν μπορεί να `ναι μεμψίμοιρη. Γίνεται δημιουργική, δυναμική. Γίνεται στίβος, πεδίο μάχης. Αποβάλλει τη μιζέρια, το παράπονο. Το κελάρυσμα των ποταμών οφείλεται στις πέτρες που συναντά στο δρόμο του.

Πέτρος – πέτρινος – γυάλινος - μαρμάρινος.

Ασχολούμαι μαζί σου. Η κατάσταση περιπλέκεται.

Πόσο δύσκολο δρόμο έχουμε πάρει. Πού πηγαίνει η ζωή μας;

Υπερισχύει το πείσμα να θέλω να ασχοληθώ μόνη μ’ αυτό το παιδί. Δεν αναλογίζομαι πια τι θα κερδίσω, τι θα χάσω.

Κάποιες φορές δεν ξέρω πού να βρω αέρα να αναπνεύσω.

Από πού ν’ αντλήσω δυνάμεις. Το κυριότερο είναι να μην απελπιστώ. Κοιτάζω τις κορφές των δέντρων, τον ουρανό, τους ανθρώπους. Ξαφνιάζομαι που συνεχίζω να τα αγαπάω όλα αυτά, που δεν μ’ έχουν κουράσει. Ξέρω ότι κοινωνικά θα ‘μαι πάντα παρεξηγημένη. Δεν κάνω τον κόπο ν εξηγήσω. Αισθάνομαι πως κινδυνεύω να χάσω αυτή τη μικρή φλόγα που φυσάω επίμονα και πεισματικά.