Κατεβατές σκέψεις, κατεβατοί στοχασμοί. Δεν καρποφόρησε με τη Θεοδώρα. Αγαπήθηκαν τρελά, τα βλαχόπουλα.

«Εσύ δεν μπορείς να αρμέξεις με το δεξί σου χέρι», του είπε όταν αποφάσισαν να αρχίσουν δουλειά, να δημιουργήσουν επιχείρηση με γιδοπρόβατα. Στα μηλάκια του πρόσωπο της, με το ροδαλό χρώμα, κύλισαν ρόμβοι δακρύων. Στίγμα η εικόνα. Μετά η απόφαση για Αθήνα.

Ταινία η ζωή, περνάει στη μνήμη σε κλάσματα δευτερολέπτων. Η Κωνσταντίνα, η πρώτη του αγάπη, κού­ρνια­σε στα Μουδανιά. Μετά την τροπή που πήραν τα πράγματα στο βλάχικό της φάρας, το ‘κοψε μαχαίρι.

Η Δοξούλα ρίχνει ευλογίες, αλλά αυτή η βλάχα στην Ήπειρο, η Βίκυ, τον έχει δεμένο. Εκεί είναι το μυαλό του. Στη συσκευασία της λευκής κουκκίδας συμπυκνωμένα τα σπουδαιότερα της υπερήφανης φυλής. Τον αναμένει, ένα τραγούδι υπεράνω όποιας μουσικής συμφωνίας «ματάκια μου, ματάκια μου, ματάκια μου…», το ψιθύρισε στα βλάχικα Οkie a mei, okie a mei, οq kurbani! …στο μάκρος του ορίζοντα... Στα κράκουρα, στις κατεβασιές των βουνών, στις στράτες των βλάχων, ο λάι, ο λάι, ο λάι...