Τα γλυπτά της Ασπασίας Σταυροπούλου, έργα της έκθεσης “Άνθρωποι στο χρόνο”, μίλησαν στην Σοφία Σκλείδα και εκείνη τρυφερά κατέγραψε κάθετους λέξη. Είναι μια προσφορά σε όλους μα για ενδοσκόπηση, για επιστροφή στις δικές μας απώλειες, πληγές και φθορές, στην προσωπική μας διαδρομή, σε όλα όσα ήταν/είναι δύσκολα, χαρούμενα, ακατόρθωτα, επίπονα, δώρα όλα τους και μας έχουν φέρει στο σήμερα.
Το χαϊκού της Σοφίας Σκλείδα, η λυρικότητα και η συμπαγής νοητική απόδοση της ουσίας των γλυπτών, λειτουργούν συνοδευτικά μαζί και ανεξάρτητα. Σαν λιοτρίβι οι λέξεις της σπάζουν τον πυρήνα και μας επιστρέφουν το χυμό, το χρυσό λάδι το συναισθήματος, δημιουργώντας εικόνες νοητικές, μηνύματα που επικοινωνούν με μέσα λιτά, δωρικά όλο το μεγαλείο, το μέγα και φοβερό μυστήριο της ζωής, του θανάτου, της τέχνης. Με σημείο εκκίνησης τα γλυπτά, η ποιήτρια ανοίγεται σε διαδρομές της μνήμης, μας μιλάει για την αγάπη, την απώλεια, την προσπάθεια, το άκτιστο φως της δημιουργίας.
Το δώρο της τέχνης, η δύναμη της τέχνης, η γλυπτική και η ποίηση , σήμερα παντρεύτηκαν σε αυτή την έκδοση, στο βιβλίο που κρατάς. Να θυμάσαι να κάνεις ησυχία μέσα σου, να έχεις καθαρά μάτια και να ζεις μαζί με τους θανάτους σου, τις απώλειες, αντικρίζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα της δημιουργίας, της ζωής, της διαδρομής σου.
