Η εισαγωγή των λεγόμενων αυτόνομων συστημάτων (αλλιώς και: συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης) στην καθημερινή ζωή, πέρα από τα αναμφίβολα πλεονεκτήματα που προσφέρει, συνεπάγεται πληθώρα προκλήσεων σε όλους τους τομείς του δικαίου, μεταξύ άλλων και στο αστικό δίκαιο. Η παρούσα μελέτη ερευνά τα ζητήματα αδικοπρακτικής ευθύνης που ανακύπτουν σε περίπτωση ζημιογόνας λειτουργίας ενός αυτόνομου αυτοκινήτου, δηλαδή αυτοκινήτου που εκτελεί το δυναμικό έργο της οδήγησης, εν όλω ή εν μέρει, χωρίς την παρέμβαση του οδηγού. Μετά από μια εισαγωγή στις ιδιαιτερότητες της συναφούς τεχνολογίας, επιχειρείται η θεμελίωση της ευθύνης των εμπλεκόμενων σε ένα τροχαίο ατύχημα προσώπων, δηλαδή του κατόχου, του οδηγού και του κατασκευαστή του αυτοκινήτου. Ελλείψει, δε, συναφούς ειδικής νομοθετικής ρύθμισης, επιχειρείται να αναδειχθεί η προσήκουσα νομική βάση ευθύνης μεταξύ των φαινόμενων ως συναφών με την επίλυση του προβλήματος. Ειδικότερα, για την ευθύνη του κατασκευαστή προκρίνεται η ευθύνη του παραγωγού για ελαττωματικά προϊόντα, τόσο η γενικά (βλ. ΑΚ 914, σε συνδυασμό με την ΑΚ 925) όσο και η ειδικά ρυθμισμένη (βλ. άρθρα 6 και 7 Ν. 2251/1994), ενώ για την ευθύνη του κατόχου και του οδηγού του αυτοκινήτου προκρίνεται η ειδικά ρυθμισμένη αστική ευθύνη από τη λειτουργία των αυτοκινήτων (βλ. Ν. ΓϡΝ’/1911 «περί της εκ των αυτοκινήτων ποινικής και αστικής ευθύνης»), καθώς και η συμπληρωματική εφαρμογή της γενικής αδικοπρακτικής ευθύνης (βλ. ΑΚ 914, σε συνδυασμό με την ΑΚ 922) για την πληρέστερη προστασία των ζημιωθέντων.