«Ο κ. Γιώργος, που ηδονιζόταν να βλέπει τις πεταλούδες να ακουμπάνε πάνω στα φύλλα του, κάποια στιγμή τα είδε να σαπίζουν από την αχρηστία.   

Αυτός που πίστευα για πατέρα μου αποδείχτηκε πιο δειλός απ’ όλους. Προτίμησε να συνεχίσει τη ζωή του τυφλοπόντικα.   

Η κα Μύριαμ που διακήρυσσε ότι λάτρευε σαν θεούς τα συναισθήματα, όταν ο Γιώργος την εγκατέλειψε για την Ελένη, αντί να αλλάξει βωμό για τις θυσίες της, άλλαξε τους θεούς της. Ο εγωισμός της φάνηκε πιο δυνατός από την πίστη της…  

Αποτύχατε όλοι σας τόσο κραυγαλέα, που μέσα στον πανικό της ήττας το μόνο που καταφέρατε ήταν να ξεχάσετε το στοίχημά σας!  

Το μόνο που θυμόσασταν, ήταν πως οι βαλέδες είχαν αξία και έπρεπε να φυλαχτούν, γιατί κανείς δεν ήθελε να ξύσει παλιές πληγές».